Na de zoveelste worsteling om Finn in de auto te krijgen, was ik er klaar mee. Tijd om het anders aan te pakken.
Onze 18-maanden oude dreumes wil zo graag lopen, maar durft nog niet los te laten. Prima, waar mogelijk geef ik hem een hand en mag hij met me meelopen. Zo ook naar de auto, waarna het wel de bedoeling is dat hij daar in gaat zitten.
Ergens tussen het moment dat ik stilsta naast de auto en het moment dat ik hem onder z’n oksels op wil tillen, gaat het mis. Zijn benen veranderen in pudding en met een dramatische armzwaai laat hij zich naar de grond zakken. Onderweg naar de grond verstijft zijn rug en zet hij het op een brullen.
Ik laat me niet kennen, pak hem zo vast dat ik zijn benen kan buigen en hup in het autostoeltje! Hier blijft hij zich nog wel even verzetten, maar dan is het wel gauw afgelopen.
Voorbereiden op wat komen gaat
Nadat me dit een paar keer overkwam, besloot ik hem al lopend voor te bereiden op het feit dat mama hem zo op ging pakken en hem in de auto zou zetten. Helaas, geen succes. Papbenen en drama alom. Wat moeten de buren onderhand wel niet denken.
Ditzelfde drama voltrok zich deze week in de supermarkt. Al lopend naar de winkel, vertelde ik hem dat hij zo in het winkelkarretje moest zitten, zodat mama even rustig alle boodschappen kon verzamelen. Nog geen twee minuten later stond ik een ware worstelwedstrijd te houden met m’n bloedeigen kind om hem in dat verrekte karretje te krijgen! Ondertussen herhaalde ik het mantra “niet toegeven, niet toegeven, niet toegeven” in mijn hoofd. Met succes, na vijf pogingen zat hij!
Op naar de zelfscanner. Ja Finn, die mag jij vasthouden, want ik weet hoe leuk je het vindt om alles voor mij te scannen. Nog niet halverwege de winkel en het ding stuitert op de grond, nadat ik elke twee meter had herhaald dat hij het ding met twee handen vást moest houden. Nog een keer laten vallen en hij zou hem niet terugkrijgen, vertelde ik hem vastbesloten.
Je raadt het al… We waren nog niet in het volgende gangpad of het ding stuiterde weer op de grond. Onder begeleiding van mijn mantra in mijn hoofd, zei ik hem dat ik de scanner nu vast zou houden en hij hem niet terugkreeg.
De pruillip werd ingezet, Finn opende zijn mond en zette het op een brullen. Waarna ik mijn verhaal herhaalde, hij zijn welbekende “poahoaaee” (lees: ik wil daahaaat”) inzette en ik weer antwoordde met “nee”.
Brullende dreumes
Drie gangpaden lang heeft de mensheid kunnen genieten van zijn gebrul en mijn “nee, mama heeft je gewaarschuwd, nu houd ik hem vast.” Ik voelde de blikken aan alle kanten in mijn rug prikken en hoopte van harte dat niemand zich met mijn cumlaude afgestudeerde toneelspeler zou bemoeien.
Met succes. In het laatste gangpad probeerde Finn mijn hand van de kar te duwen en kietelde ik hem in zijn handpalm. Dreumes weer aan het lachen, mama weer aan het lachen. En daarna geen gezeur meer om de zelfscanner!
