Laat ik voorop stellen, het hele thuiswerken al twee maand lang, komt me echt m’n neus uit. Ik mis mijn studenten, zelfs al halen ze me soms het bloed onder de nagels vandaan. Ik mis mijn collega’s, alles wat mijn werk zo leuk maakt. Maar de tijd die we nu in ‘quarantaine’ doorbrengen, heeft zo ook z’n positieve kanten!
Samen als gezin
Halverwege maart kwamen we opeens allemaal thuis te zitten. Mijn man werkt in de ICT en kan zijn werk eigenlijk prima vanuit huis doen. Ik sta normaal gesproken natuurlijk voor de klas en dit moest opeens via Microsoft Teams allemaal gebeuren.
Doordat we als gezin thuis kwamen te zitten, hadden we ook daadwerkelijk tijd samen. Geen sportschool waar manlief naar toe moest, de voetbal op zaterdag viel weg.
Op de dagen dat Finn naar de gastouder ging, maakten Tim en ik tussen de middag een wandeling met de honden. En als Finn thuis was, ging hij lekker met ons mee. Even een frisse neus, het was de eerste weken tenslotte prachtig weer.
Van mamakindje naar papakindje
Finn was al die tijd echt een mamakindje, totdat de quarantaine zich aandiende en Tim opeens veel meer thuis was. Ook al zat hij boven te werken, op de dagen dat Finn thuis was, was hij wel wat meer beneden te vinden. Gevolg? Finn roept nu hele dagen om papa.
Toen Tim hem in het weekend meenam naar de markt om wat boodschappen te halen, zat meneer zwaaiend op de fiets. “Doedoeee” riep hij en ging vrolijk met papa mee. Of dat moment dat Tim hem meenam om wat sportartikelen te kopen. Finn liep de voordeur uit, draaide zich op de stoep om, zwaaide uitbundig om vervolgens achter papa aan te lopen naar de auto.
Ruim anderhalf jaar lang hing hij aan mij en daar ging hij… Zonder gemopper dat ik mee moest. Stiekem moest ik er wel om lachen, mijn eigenwijze peuter.
Hoe nu verder?
Langzaamaan pakt het land het normale leven weer op. Tim gaat weer drie van de vijf dagen naar kantoor. Ik werk waarschijnlijk tot de zomervakantie nog wel zoveel mogelijk thuis, tenzij ik examens af moet nemen. Finn kan gelukkig zonder restricties (tenzij hij verkouden wordt) weer naar de gastouder, dus daar hoeven we ons niet meer druk om te maken.
Al met al heeft die twee maand volledig thuiszitten ons veel goeds gebracht. We zijn dichter bij elkaar gekomen als gezin en dat vind ik heel erg fijn. Het heeft wat ogen doen openen, waardoor er wat veranderingen plaats hebben gevonden. Ik hoop vooral dat we de positieve dingen uit deze quarantaine zo door kunnen zetten in de toekomst.
