Daar was hij dan… De positieve test. Zwanger! Sneller dan verwacht, maar niet minder gewenst. En dat middenin de coronacrisis.
Begin april had ik een paar tests met zo’n vaag streepje, dat ik besloot een Clearblue test te doen met wekenindicator. Deze loog er niet om: Zwanger 1-2 weken.
Naar de verloskundige
En dan komt het punt dat je je aan mag gaan melden bij de verloskundige! Door onze verhuizing naar Hengelo, moest ik ook op zoek naar een nieuwe verloskundige. De keuze bestond uit twee, dus na het team bekeken te hebben op de websites, was de keuze snel gemaakt.
Ik belde ze op een maandagochtend op en ’s middags had ik alle intakeformulieren op de mail staan om in te vullen en terug te sturen. En de eerste afspraak? Die kon pas op 25 mei gepland worden, wanneer ik al 11 weken zwanger zou zijn.
Onzekerheid door alle Corona-maatregelen
Tegenwoordig is een eerste echo rond de 8 weken zwangerschap heel normaal. Toen ik zwanger was van Finn, was de eerste echo zelfs al met 7 weken. Logisch dat zo’n eerste echo eruit gehaald wordt om de situatie zo veilig mogelijk te houden voor iedereen. Er kan immers nog een hoop veranderen in de paar weken tot je die ‘veilige’ grens van 12 weken bereikt hebt.
Toch zorgt het bij mij voor een hoop onzekerheid. Pas met 11 weken kom ik erachter of alles goed gaat met de kleine frummel in mijn buik. Leeft het wel? Groeit het goed?
Meer zorgen dan bij de eerste
Ik kan er zelfs middenin de nacht wakker van worden en dan lig ik daar een uur lang te piekeren voor ik weer een beetje in slaap val. Ik merk dat ik me meer zorgen maak dan bij Finn. Voor mijn gevoel was ik toen best zorgeloos. Natuurlijk wist ik dat er van alles mis kon gaan, maar daar ging ik gewoon niet vanuit.
Nu ik zwanger ben van de tweede, realiseer ik me des te meer hoeveel dit al als ons kindje voelt. Ondanks dat het een frummeltje is van een paar millimeter groot: het is ons kindje!
Nog een paar weken geduld
Op het moment van schrijven ben ik 5 weken zwanger. Nog 6 weken te gaan tot de eerste echo. Ik hoop zo vreselijk dat de maatregelen eind april wat versoepeld worden, zodat ook de vroege echo’s weer toegestaan zijn. Hopelijk kan ik dan alsnog eerder bij de verloskundige terecht.
Gelukkig voel ik me verder prima. De typische zwangerschapskwaaltjes natuurlijk. Moe, moe, moe en moe. Pijn in mijn onderrug, moodswings, een opgeblazen buik waardoor ik mijn broeken al sluit met een haarelastiekje en de riem een stukje losser zit.
De misselijkheid, die ik bij Finn niet had, komt en gaat nu. Zo ben ik een aantal dagen misselijk en zo is het als sneeuw voor de zon verdwenen.
Ondertussen houd ik jullie stiekem alvast op de hoogte van deze zwangerschap en zodra ik het kan delen, kunnen jullie alles meelezen.
